Curator op Hakken

Het is een hardnekkige misvatting dat het faillissement van een privépersoon automatisch ook het faillissement van zijn of haar echtgenoot met zich meebrengt of dat alleen huwelijksvoorwaarden een faillissement kan voorkomen. Iedere curator heeft de standaardbrief al klaar liggen: “Niet mevrouw Y, maar de heer X is failliet.” Het woord misvatting verklapt het al: het is niet zo. Je moet toch echt zelf failliet verklaard worden door de rechter.

Maar om nu te zeggen dat de echtgenoot geen last heeft van het faillissement is ook weer overdreven. Nog daargelaten dat menig huwelijk strandt op financiële sores – “Ik hou toch minder van je zonder Audi en villa aan de Costa del Sol” – kan de echtgenoot vaak niet om de curator van zijn of haar liefste heen. Dit geldt overigens zowel bij huwelijken als bij geregistreerde partnerschappen, die voor de wet gelijk staan. Lees “De curator en de echtgenoot: geen gelukkig huwelijk” verder

Lees “Waar zijn de curatoren op hakken?” verder

Veel curatoren hebben een ‘guilty pleasure‘. Wij procederen bij de rechtbank in eigen naam en dus hopen we stiekem tot onze hoogste rechter, de Hoge Raad, door te procederen, liefst eindigend in een klinkende overwinning tegen een bank of andere grote partij. Een echte David en Goliath situatie waarbij je je bij de collega’s onsterfelijk maakt. Iedere student moet vervolgens ook ‘jouw’ arrest leren. Klassiekers als De Ranitz/ Ontvanger of Huijzer/ Rabobank. Lees “The one that got away…” verder

Curatoren leiden een vreemd en impopulair bestaan. We varen immers wel bij slechte economische omstandigheden. Dan kan de curator volgens het publiek zijn zakken als aasgier vullen over de ruggen van arme (failliete) ondernemers.

De crisis van de afgelopen jaren heeft inderdaad voor veel werk gezorgd. Curatoren zijn echter over het algemeen advocaten en tegelijkertijd zagen zij de collega’s binnen kantoor op andere specialismen het steeds rustiger hebben. De winstgevendheid van een klassiek advocatenkantoor ging er in de crisis niet op vooruit. Een logische stap om je dan steeds meer op de faillissementen te richten waar wel geld te verdienen valt. Maar daar schuilen de nodige gevaren in. Niemand die garandeert dat je faillissementen blijft krijgen, terwijl de rechtbank wel steeds meer specialisatie en investering van een curator verlangt. Lees “Curator op zwart zaad” verder

In anderhalf jaar curator op hakken heb ik het onderwerp bestuurdersaansprakelijkheid eigenlijk vermeden. Er wordt hier al zo veel over geschreven dat een frisse invalshoek lastig te vinden is. Hoe uit te leggen zonder op een studieboek of op al die andere artikelen te lijken van snelle advocaten, die u graag bijstaan. Google maar ‘bestuurdersaansprakelijkheid’ en u ziet wat ik bedoel.

Bestuurdersaansprakelijkheid is dus een ‘hot issue‘. Er zijn ook vele vormen van bestuurdersaansprakelijkheid: tegenover de onderneming zelf, de fiscus, individuele schuldeisers  en ‘last but not least‘ de curator.  Het is de ultieme stok die curatoren in handen hebben om bestuurders vrees aan te jagen. Maar is het wel zo angstaanjagend? Lees “De aansprakelijke bestuurder?” verder

Als curator houd je iedere week nauwlettend de faillissementsuitspraken (en wie van de concurrentie wat krijgt) in de gaten. Soms zakt de moed je in de schoenen als er bekenden tussen blijken te zitten. Recent werd een lokale horecazaak met hoog bruingehalte, die ik een warm hart toedraag, failliet verklaard om eigenlijk een schijntje. Gelukkig konden ze nog het nodige doen om het faillissement te vernietigen, maar niet zonder de nodige schade. Een eenmaal uitgesproken faillissement is namelijk niet zo makkelijk meer ongedaan te maken. Lees “De faillissementsaanvraag: klein verzoek, groot gevolg” verder

Toen de faillissementswet werd geschreven, was de postzegel een relatief nieuwe uitvinding. Een wereld met internet, cloud computing en online boekhouden maakt het speelveld voor de curator heel anders. Lees “De curator in de digitale wereld” verder

Curatoren maken veel fouten, althans dat is de indruk die regelmatig wordt gewekt. Ons beroepsgroep is geen heilige, maar ik wil altijd eerst graag weten wie dit roept. Hoe vaak ik wel niet van disfunctioneren ben beticht door iemand die zelf juist in het faillissement onjuist heeft gehandeld en daarop is aangesproken. De gedachtengang zal wel zijn: “misschien gaat ze wel weg als ik maar hard genoeg roep dat ik bij de rechter-commissaris ga klagen”. Op zijn Rotterdams is het antwoord: “O ja joh?”.

De curator is wat dat betreft een gemakkelijk doelwit. Maar waar ligt nu eigenlijk de grens tussen een handig opererend curator die zeker niet alle partijen kan of wil blij maken en een curator die over de schreef gaat? Soms is die grens moeilijk te trekken. Mijn patroon zei ooit dat je je werk als curator eigenlijk niet goed doet als je niet af en toe aansprakelijk wordt gesteld. De grenzen opzoeken en op tenen trappen is juist ons werk. Als de curator dat niet doet, dan zijn er aanzienlijk meer lege boedels. Lees “De aansprakelijke curator, of toch niet?” verder

Voor de crisis was het verkrijgen van een ondernemerskrediet bij een bank in veel gevallen makkelijk. Een rekening-courant van € 25.000 was over het algemeen zonder zekerheden mogelijk. Moest er na verloop van tijd iets bij, dan was dit meestal ook bespreekbaar met je accountmanager. Het kwam niet zelden voor dat zo door de jaren heen een bankschuld langzaam, maar soms ook stevig, werd uitgebouwd. Volgens velen is een van de bronnen van de bankencrisis gelegen in het te makkelijk geld verkrijgen. Dat is ook in bepaalde gevallen zeker waar. Lees “Banken, mag het ook een onsje meer zijn?” verder

“Zo’n doorstart is toch doorgestoken kaart?” is een vaak gehoord geluid. In Nederland kennen we echter weinig andere alternatieven om ongezonde ondernemingen te saneren. In theorie is er nog de mogelijkheid van de surseance van betaling. Surseance verleent uitstel van betaling met als doel om een akkoord met de schuldeisers te bereiken, zodat het bedrijf weer verder kan. Lees “Doorstart: doorgestoken kaart?” verder